GROUP UNITED
Group United
is in 1968 ontstaan na een wijziging in de samenstelling van de band The
Dukes. Nadat Ruud Bruêns The Dukes verlaten had, werd zijn plaats als
zanger en gitarist ingenomen door Ronald Windsant. Herman Batelaan,
bekend als manager van The Jumping Jewels en Johnny Lion, zorgde ervoor
dat Group United optrad in het Haagse clubcircuit.
In die samenstelling werd ook een demoband opgenomen in studio Lumière in Hilversum met Hans van Eyk als producer. Studio Lumière brandde niet lang daarna tot op de grond af, wat – uiteraard – niets met Group United te maken had.
Nadat Herman Batelaan te kennen had gegeven liever alleen met Ronald Windsant door te willen gaan als zanger, heeft Ronald Windsant Group United verlaten. Helaas is Ronald’s zangcarrière nooit echt van de grond gekomen. Erg jammer, want hij was een erg goede zanger met een uitstekende stem en was bovendien ook een uitstekende performer. Hij kon het publiek helemaal naar zijn hand zetten.
In 1969 verliet Rob Danckaarts vanwege zijn studie tegelijkertijd met Ronald Windsant Group United. Ton de Groot sologitaar, Jan de Waal toetsen en Bob Riel zang, gitaar en dwarsfluit waren de vervangers. Op de vraag wat het slechtste optreden was, weet Jos zich te herinneren dat het met deze formatie was dat bij een optreden in hotel Terminus (tegenover het Haagse treinstation Hollands Spoor), het nummer ‘Let it be me’ van The Sweet Inspirations zo verschrikkelijk vals werd ingezet, dat na enige seconden abrupt gestopt moest worden, om het daarna nogmaals te proberen. Die tweede poging verliep vlekkeloos met als beloning een luid applaus.
Er werd gewerkt
aan een repertoire dat de band meer clubwerk zou moeten brengen, met een
duidelijk ander publiek dan jongerencontacten. Na ongeveer zes maanden
viel deze formatie echter uit elkaar. Gabri stapte toen op, omdat een
carrière lonkte als semiprof bij de voetbalvereniging Holland Sport.
Gabri was op dat moment een uiterst gewaardeerde voorhoedespeler van het
eerste elftal van Wilhelmus.
Ook Jan de Waal en Ton de Groot gingen op zoek naar andere uitdagingen. Jos en Bob bleven geloven in het uitgestippelde pad. Zij trokken als nieuwe bandleden Ferry Windsant gitaar en zang, Ruud Roeleveld drums en zang en Wim Kan op de toetsen aan. Zij vormden een goede combinatie van coverwerk en eigen werk, zodat ze zowel in dansclubs, jongerencontacten, sportclubs en studentenverenigingen konden blijven spelen en tevens met eigen nummers op zoek konden gaan naar meer landelijke bekendheid.
Group United stond bekend om het sterke vocale werk, drie à vierstemmige nummers van The Ivy League en Crosby, Stills and Nash. Met de komst van Bob Riel als zanger was ook de lead-stem goed vertegenwoordigd.Met nummers zoals: ‘Reflections of my life’ van The Marmelade en ‘Helplessly Hoping’ van Crosby, Stills and Nash, werd meegedaan aan de Posthoorn Talentenjacht in Club 192 (Oberbayern) in Scheveningen. Het laatste nummer vrijwel a capella vertolkt met alleen een akoestische gitaar bracht Group United naar de eindronde van deze talentenjacht. Krijn Torringa, voorzitter van de jury, was een absolute fan van Crosby, Stills and Nash.Dit succes was de aanleiding voor Bert Schouten, producer bij platenmaatschappij C.N.R., om Group United een platencontract aan te bieden. Door het bijwonen van verschillende optredens van Group United was hij overtuigd van de kracht van de stem van Bob Riel en de muzikale en vocale ondersteuning van de andere bandleden.
Het platencontract werd in maart 1970 door C.N.R. en United ondertekend. Daarna volgde een spannende tijd van werken in een opnamestudio in Hilversum, fotoshoot in Amsterdam voor de hoes van de uit te brengen plaat en het geven van interviews voor Radio Veronica en Hilversum II. Bij het verlaten van de fotostudio in Amsterdam kwamen de bandleden overigens ongewild terecht tussen relschoppers en de Mobiele Eenheid. Dat was ten tijde van de zogenaamde Damrellen. Ze ontkwamen door weg te rennen via een nauw straatje bij de Dam, achtervolgd door een ME-bus en konden nog net op tijd in een winkelportiek wegduiken..
De plaat, met op de A-kant het nummer ‘The Night’ en op de B-kant het nummer ‘Josephine’ werd vlak voor december 1970 uitgebracht en dat was, met ongeveer 150 nieuwe platen per week in die tijd, geen goed moment. Ondanks het regelmatig draaien op radio Veronica en in het beroemde radioprogramma van Willem Duys, ‘Muziekmozaïek’ op de zondagochtend, heeft dat niet geleid tot de nagestreefde ‘eeuwige roem’. De keyboard speler Wim Kan was een volle neef van de grote Wim Kan, wiens briefje aan Willem Duys wel geholpen heeft, maar niet voldoende. Er zijn slechts een paar honderd exemplaren over de toonbank gegaan, buiten de ongeveer 50 stuks voor de familie natuurlijk.
Behalve de muzikanten was er nog een belangrijk bandlid Cees van der Ham. Een man die tijdens deze drukke jaren, tussen 1968 en 1972, als chauffeur van de bandbus en als roadmanager ervoor zorgde dat de bus het altijd deed, dat de band altijd overal op tijd was, dat de apparatuur werd opgesteld en weer werd opgeruimd en, eigenlijk als belangrijkste, dat de bandleden weer veilig thuis werden gebracht.
Door het uitblijven van de grote successen is de band Group United, meestal verkort United genoemd, uiteindelijk qua activiteiten op een laag pitje komen te staan. De verschillende activiteiten van de bandleden leidde tot muzikanten erbij, muzikanten eruit en muzikanten weer terug. Repeteren en muziek maken bleef men echter wel doen. In 1998 is United weer nieuw leven ingeblazen met alle bandleden van het eerste uur van The Dukes, versterkt met Ton de Groot als sologitarist. Op het moment van verschijnen van dit boek (2012) treden zij nog steeds op, onder de naam Re-United.