INDISCRIMINATION
Niko Christiansen heeft Pim Vroegop voor het eerst ontmoet in 1964 bij de ‘Instuif’ op het Scheveningse strand, een verzamelplaats voor hippies in die tijd. Daar kwamen vooral de fans van de Rolling Stones bijeen. Pim had in de Von Geusaustraat te Voorburg zijn kelderbox ingericht als Blueskelder. Alle bluesboys uit Den Haag en omstreken kwamen daar regelmatig samen om te genieten van de door hen als nieuw ontdekte Bluesmuziek van o.a. Howlin' Wolf, Sonny Boy Williamson, Bukka White, Buddy Guy, John Lee Hooker.
 
Niko en John Lagrand hebben elkaar voor het eerst in 1965 in het keldertje van Pim ontmoet. John zag Niko, die in die tijd regelmatig met gitaar en mondharmonica naar de Blueskelder kwam, daar op de mondharmonica aan het werk. Vanaf de eerste avond was John diep onder de indruk van het geluid van de harmonica en hij besloot al snel zelf zo'n ding aan te schaffen. Op de vraag waar je zo’n blues harmonica met van die grote gaten kon kopen, vertelde Niko hem dat je daarvoor bij Servaas in de Haagse Schoolstraat moest zijn. Volgens Niko was John een natuurtalent en speelde hij binnen een week al beter op de bluesharp dan hijzelf.
 
John en Niko speelden vaak samen in het keldertje en ook op andere gelegenheden. Dat beviel hen zo goed dat ze samen besloten een bluesduo te vormen. Niko was helemaal weg van de zogenaamde zwarte blues (Chuck Berry, BB King, Muddy Waters en Little Richard) en John was een natuurtalent op de bluesharp, dus daar moest wel iets moois uit komen. Op het strand had Niko een hippie Robert van Soest, die 'Shut' werd genoemd, leren kennen die samen met een zeker Barney een blues duo vormde met de naam Indiscrimination. Op een gegeven moment hadden zij een optreden geregeld in de Drie Stoepen, maar zij durfden niet omdat ze vonden dat ze niet goed genoeg waren. Shut bood aan dat John en Niko onder de naam Indiscrimination dat optreden gingen doen, dan zou hij wel de manager worden. Op deze manier kwamen John en Niko aan de naam Indiscrimination en tevens aan een manager. Indiscrimination ging op ontdekkingsreis; spelen voor weinig, overal rondzwerven en muziek ten gehore brengen, buiten slapen en ga zo maar door.
 
Niko werkte in die tijd bij een bibliothecaris en John had een baantje bij Van der Heem. Maar zo'n vaste baan was toch ook niet alles. Dus werden ze maar beroeps!
 
Na het knippen van zijn amandelen lag Niko in het ziekenhuis met een roadmanager van Q65 op dezelfde zaal. Niko had zijn gitaar meegenomen en speelde soms gitaar op de zaal en hoewel hij eigenlijk niet mocht zingen, deed hij dat toch stiekem. De bandleden van Q65 waren grote bluesfans en hierdoor kwam Indiscrimination in het voorprogramma van Q65. Wout van Soest de manager van Q65, heeft ervoor gezorgd dat Indiscrimination in 1966 hun eerste single ‘Wishful Thinking’ konden opnemen. De tekst van dit nummer was geschreven door de vader van Yvonne Kroonenberg, zij was toen John's vriendin. De Q65-bandleden Jay Baar, Frank Nuyens en Peter Vink begeleidden hen op deze single die in de Haagse GTB-studio werd opgenomen.
 
Niko speelde in die tijd op een Fender Jazzmaster en een Dynacord versterker. Joost den Draayer en Tineke zaten iedere dag in een heel klein Veronica-studiootje muziek te promoten. Je kon er in die tijd zonder afspraak binnenvallen voor een praatje en het was dan ook bij Willem van Kooten waar John en Niko live hun zwarte blues met een wit sausje ten gehore brachten. Leo Unger haalde John en Niko de jazz- en bluesclubs binnen, waardoor het voor de beginnende muzikanten een hele spannende tijd werd.

 Voordat Indiscrimination bestond, speelde Niko in een bandje Crash Down geheten met Ted Oberg sologitaar, Hans Segers basgitaar en Rudie van Ingen piano. Toen Niko eind 1966 Ted weer toevallig tegenkwam, was hij net bezig een bandje te vormen, maar miste nog een bassist. Ted wilde wel bassen. Het nu ontstane bandje waarin Niko, John en Ted samenspeelden met een paar andere muzikanten, was de aanloop naar Living Blues, die in 1968 hun eerste, door George Kooymans geschreven, single Murphy McCoy opnam. Indiscrimination heeft ruim een jaar bestaan, maar John en Niko hebben daarna nog jarenlang met elkaar in meerdere bands en jamsessies gespeeld.

 “Anekdotes, ja daar zijn er veel van,” zegt Niko, “we hebben ooit, tijdens de Vierdaagse, gelift vanaf het hippie strand bij de Scheveningse Instuif, naar Nijmegen en daar op de spullen van de toenmalige band van Herman Brood, The Moan gespeeld. Samen met o.a. Joop Wiersma van de Kroeg hebben we illegaal een paar tentjes opgezet aan de Waal, waar wij een paar dagen later 's morgens door de politie werden weggestuurd. Daarna zijn we in oude onbewoonde huizen gaan slapen, best wel spannend. Ik kwam daar een leuk meisje uit Oss tegen met wie ik een jaar of wat verkering heb gehad. Er waren nog veel meer spannende dingen, zoals onze eerste plaat. We waren nog maar net bij elkaar en gingen meteen de studio in met Q65. Dat regelde ik toch allemaal zelf, maar dacht in die tijd nog dat je daarvoor een manager nodig had en dat ik dat niet zelf kon”. Niko vertelde ook nog dat hij een begin heeft gemaakt een boek te schrijven over zijn tijd in de bands waar al die belevenissen in staan. Vooral de komische momenten zullen daarin voorkomen. Hij hoopt deze ooit nog eens af te maken.