THE SANDY COAST, (Onno Bevooert)
De naam The Sandy Coast Rockers werd in 1965 ingekort tot The Sandy Coast omdat rock and roll  inmiddels achterhaald was. Een nieuwe muziekstroming had zich aangekondigd en The Beatles, The Rolling Stones en The Kinks werden de trendsetters. Meisjes met een suikerspin op hun hoofd of rock and roll spelende jongens met vetkuiven waren ouderwets. Dat was ook zo met de instrumenten en de kleding. De omschakeling verliep niet zonder moeite, weet Onno Bevoort nog: “De moeder van Jos de Jager belde boos naar mijn moeder, omdat de haren van Jos ineens naar voren moesten worden gekamd. Ze vond dat beslist niet netjes!” Hans Vermeulen en Onno waren inmiddels al volgens de jongste mode gekapt: “Wij liepen rond met Beatle-haar en het publiek vond het geweldig!”

In 1965 namen invallers het af en toe van Onno over, als hij vanwege zijn militaire dienstplicht een weekend in de kazerne moest blijven. Dat leidt nu nog tot vreemde situaties: “Af en toe claimt iemand de drummer van de Sandy Coast te zijn geweest, terwijl de Sandy Coast maar één drummer heeft gehad. Vreemd hè? Met mijn drumstellen had ik ook iets bijzonders. Het leek alsof ze bij me wegliepen. Bij een reünie optreden in de Voorburgse Herenstraat verdween mijn complete drumstel en na een studio-opname in Londen liet ik m’n Gretsch floor tom staan. Ook nooit meer teruggezien!”

Zijn vervelendste herinnering heeft Onno aan een optreden in Het Witte Paard in Nootdorp waar tijdens het bekende Stones nummer 'Satisfaction' een enorme vechtpartij uitbrak en bezoekers elkaar met kapotte bierflessen te lijf gingen. “Ook het Westland had in dit opzicht beslist geen goede naam!”

De leuke herinneringen zijn in de meerderheid: het optreden voor de koningin, de Haagse Beatnach, het grote openluchtfestival in Duitsland en optredens in de gemoedelijke zuidelijke en oostelijke delen van Nederland.

Onno denkt terug aan de beste tijd van Sandy Coast: “Dat is naar mijn mening de beginperiode die gekenmerkt wordt door mooie samenzang zoals van The Byrds, The Band en The Ivy League. Ook de periode met Ron Westerbeek en zijn mooie orgelgeluid zit nog vers in mijn geheugen.”

“Samengevat, zoals ik het zie”, zegt Onno, “ziet onze muzikale historie er ongeveer zo uit:
We traden in het begin veel op in buurthuizen en deden mee aan talentenjachten. Bij die talentenjachten werden we vaak tweede. Omdat we altijd veel fans meenamen en de organisatoren dat geestdriftige publiek wel leuk vonden, werden we nooit eerste. Toen in 1965 het muziektijdschrift Hitwezen een talentenjacht organiseerde, deden we mee op voorwaarde dat we nu eindelijk eens zouden winnen. De hoofdprijs was een platencontract bij Negram. We wonnen zoals beloofd.

Zo komt het dat we in 1965 onze eerste single opnamen: 'Being in Love'. In 1968 veranderden we de stijl van beat naar psychedelische rock. In 1969 kwamen we terecht bij Page One Records. Daar namen we drie singles en het album 'Shipwreck' op.
 
Omdat het platenlabel ophield met bestaan, hebben we twee jaar lang geen platen opgenomen. Sandy Coast is nog een poosje uitgebreid tot een kwintet, Jan Vermeulen stapte over naar slaggitaar en Henk Smitskamp werd bassist. Een jaar later vertrok Smitskamp naar Shocking Blue, waarna Jan Vermeulen weer bas ging spelen.

Wat Onno na zijn vertrek uit Sandy Coast in 1973 is gaan doen? “Mijn vrouw en ik zijn beiden grafisch ontwerper geworden en we hebben onder andere de hoezen voor Hans Vermeulen en zijn Rainbow Train ontworpen".

Op muzikaal gebied heeft Onno later nog met Ron Westerbeek en John Lagrand met de groep Water een LP opgenomen.

The SANDY COAST (Henk Smitskamp)
Henk Smitskamp werd ook wel ‘Kneh’ genoemd door Rudie Bennett, collega Motions bandlid, die de namen van de bandleden graag omdraaide.

De eerste basgitaar van Henk werd in 1958 door zijn vader gezaagd uit het geërfde dressoir van oma. Vader had voor de oorlog gewerkt als meubelmaker. Ook een tien watt versterker werd door vader geregeld. Hiermee speelde Henk in 1960 in zijn eerste bandje The Giants. Die band naam was ontleend aan de Amerikaanse drama film uit 1956 Giant, die toen in de bioscopen draaide en waarin James Dean speelde. The Giants speelden vooral veel nummers van The Shadows en The Ventures.

In 1962 moest Henk de militaire dienst in en toen hij daar in 1964 uitkwam, ging hij een kappersopleiding volgen. Henk liep in die tijd stage bij een kapperszaak in Den Haag, waar Robbie van Leeuwen zijn haar altijd liet knippen. Toen Robbie vroeg of Henk bij The Ricochets wilde spelen hoefde hij hier niet lang over na te denken. Vrij snel daarna werd de bandnaam gewijzigd in The Motions en werd de eerste plaat opgenomen.

In 1968 verliet Henk The Motions. Hij belde met Hans Vermeulen en vroeg hem om contact op te nemen als er nog ergens een plekje voor een bassist zou zijn. Nog geen twee weken later nodigde Vermeulen Henk uit tijdelijk bij The Sandy Coast te komen spelen. Jos de Jager had de band verlaten en Ron Westerbeek zou erbij komen waarna Jan Vermeulen zou gaan bassen. Ron was echter nog niet direct beschikbaar dus moest er een bepaalde periode, die achteraf drie maanden bleek te duren, worden overbrugd. Er volgde een korte maar indringende repetitieperiode, die in het Groene Huisje plaatsvond. Hierna heeft hij ongeveer nog een half jaar bij de After Tea gespeeld.

Begin 1969 koos Henk, die ondertussen vader van een gezin met twee jonge kinderen was, voor een vaste betrekking en zekerheid en ging bij Muziek Expres werken onder leiding van Paul Acket en diens vrouw. Op een gegeven moment kreeg hij een nieuwe collega mevrouw Oberg, die manager was van de band Living Blues, waarin haar zoon Ted speelde. Vrij snel hierna werd Henk gevraagd bij Living Blues te komen spelen. Na een jaar ging het vele optreden hem echter opbreken en koos hij voor zekerheid, zijn baan. Helaas maakte een reorganisatie een eind aan het dienstverband met Paul Acket en was Henk nu ineens toch zonder werk. 

Als Henk eind 1970 weer in contact met Hans Vermeulen komt, besluiten ze dat Henk voor de tweede keer bij The Sandy Coast gaat bassen en Jan weer gitaar gaat spelen. De muziekstijl The Moody Blues, The Ivy League en The Fortunes beviel hem wel, vooral omdat hij ook een belangrijke vocale rol hierbij speelde. Ook toen werd er weer in het Groene Huisje gerepeteerd, alwaar de hits True Love That’s a Wonder en Just a Friend zijn ontstaan.

Eind 1971 had Henk een toevallige ontmoeting met Robbie van Leeuwen, die net met Shocking Blue uit Amerika terugkwam. Robbie vroeg of Henk de band wilde komen ondersteunen in verband met het regelmatig onbekwaam zijn van de huidige bassist.

Hans Vermeulen werd geïnformeerd en deze stemde in met het vertrek van Kneh uit The Sandy Coast omdat hij hem deze kans en mogelijke positieverbetering niet wilde ontnemen. 

The SANDY COAST   (Hans Vermeulen)
Hans Vermeulen (1947) wist als kind al dat hij muzikant wilde worden.

“Ik kom uit een warm gezin waar alles mogelijk leek te zijn en waar het altijd de zoete inval was. Als mijn vader thuiskwam uit zijn werk, golfde onze sigarettenrook soms onder de voordeur door. Daar moest hij wel aan wennen.

Mijn moeder hield van muziek, ze zong in het operettekoor van de Enkes (Eerste Nederlandse Kogellager en Schroeven) fabriek en toen ze een pick-up aanschafte, kocht ze er ook meteen voor de kinderen een 78 toerenplaat bij van Bill Haley met zijn hit ‘Rock Around The Clock ‘. Mijn vader speelde mondharmonica en we werden heel erg gestimuleerd door mijn ouders om muziek te maken.

Daarom ben op m'n zevende jaar lid geworden van de Voorburgse Harmonie Forum Hadriani, waar ik althoorn speelde.

In mijn eerste band, The Sandy Coast Skiffle Group speelde ik accordeon en ukelele en ik zong.

Ik wilde graag dat mijn broer Jan bij de band zou komen, maar die wilde alleen meedoen als we ophielden met Skiffle spelen. Op dat moment veranderden we de naam in Sandy Coast Rockers en zijn we gaan spelen in allerlei kroegen en buurthuizen. De samenzang met mijn broer was geweldig mooi, onze stemmen pasten heel goed bij elkaar. Dat heb je bij broers wel vaker, denk maar aan The Everly Brothers.

Het verhaal van de talentenjacht waar we met onze definitieve naam The Sandy Coast telkens tweede werden en uiteindelijk een platencontract wonnen, is bekend. We kregen later landelijke bekendheid door één van onze grootste hits 'True Love That's a Wonder'. Op een gegeven moment speelden we zelfs negen keer per week en wisten we op het laatst echt niet meer waar we onze bus uitrolden. We probeerden daarom aan het accent van de dorpelingen te raden waar we op de landkaart waren terechtgekomen en daar werden we na een tijdje heel goed in.

We brachten meerdere singles uit, zoals een prachtig liedje van mijn broer Jan: 'Capital Punishment'.

We speelden niet op concertavonden met verduisterde zaal en lichtshow, want we waren geen band om naar te kijken. Het ging ons om de muziek en niet om het uitzicht. We maakten muziek omdat we dat zelf leuk vonden en zo kwamen we terecht in gelegenheden waar men kon dansen.

Als ik componeerde, was het fijn als tekst en muziek tegelijk ontstonden. Tekst haalde ik uit wat het leven mij bracht. Bij ‘The Eyes of Jenny’ was dat ook zo. Ik maakte wat mee, had een verhaal in mijn hoofd en zette dat meteen op papier.

We oefenden in het Groene Huisje aan de overkant van de Vliet. Om daar te komen, moesten we door de Kerkstraat, langs de bekende kroeg 'De Twee Sneetjes'. Die tent werd zo genoemd vanwege de twee oude dames Sluiter die daar de borrels inschonken, ook onze vele borrels en het gebeurde wel dat we daardoor nooit meer aan repeteren toekwamen. Dit tot groot verdriet en ergernis van onze manager Wim Bosman, die we overigens veel dank verschuldigd zijn voor alles wat hij voor ons heeft betekend.”

In 1974 verzorgde de groep de achtergrondvocalen op het Grand Gala du Disque. Toen de populariteit van The Sandy Coast uiteindelijk terugliep, hield de band ermee op. Hans Vermeulen deed inmiddels al sessies en ander studiowerk, zoals commercials. Korte tijd later ging hij met zijn broer Jan verder met The Rainbow Train, Ron en Onno vervolgden hun carrière met de groep Water.

Na een succesvolle comeback scoorde The Sandy Coast nog éénmaal in 1981 met ‘The Eyes Of Jenny’, de bekendste compositie van Hans Vermeulen (elfde plaats, 8 weken in de Top 40).

THE SANDY COAST  (Ruddy Fisscher, invaller drums)
“In de periode van 1966 tot en met 1968 ging Onno Bevoort in militaire dienst en ben ik als vaste invaller op drums bij The Sandy Coast betrokken geweest.

Ik ben destijds gebeld door Hans Vermeulen omdat hij had gelezen dat ik de band  Jenny and the Rascals had vaarwel gezegd. Met Jenny and the Rascals was ik toen al door heel Nederland, België en Duitsland op tournee geweest, wij hadden al platen gemaakt, waren op televisie geweest en hadden in tal van voorprogramma's gestaan van beroemde bands zoals The Troggs en The Pretty Things.

Ik deed auditie en vervolgens deed Wim Bosman me een aanbod op voorwaarde dat ik twee jaar beschikbaar zou zijn vanwege Onno z’n dienstplicht.

Ik speelde op mijn eigen uitgebreide Ludwig drumstel, dat in de toerwagenbus werd meegesjouwd. Er was in die tijd veel werk, gemiddeld twee of drie optredens per week door heel Nederland en ik heb er aardig aan kunnen verdienen. Onno ontving tijdens zijn afwezigheid de gehele periode ruim 30 procent van de gage per optreden.

In dezelfde periode viel ik ook in bij The Motions, omdat Siep Warner een ernstige blessure had aan zijn handen. Later viel ik in bij Q 65 omdat hun drummer Jay Baar voor een langere tijd niet beschikbaar was. Soms viel een optreden van The Sandy Coast wel eens samen met een optreden van The Motions . Maar dat is altijd in overleg geweest en heeft nooit tot een probleem geleid. En zo is de periode dat ik als drummer voor de Q 65 kon invallen ook altijd in overleg opgelost. Zo kon het wel eens zijn dat ik ergens ‘s middags met The Motions een optreden had en ‘s avonds met The Sandy Coast in Koog aan de Zaan meespeelde.

Voor mij was The Sandy Coast periode een prachtige tijd waar ik veel leuke herinneringen aan heb overgehouden, vooral omdat het zo’n goede Bühne groep was.

Omdat ik op het Haagse conservatorium heb geleerd drumpartijen te lezen, mocht ik in 1967 de drumpartij als gastmuzikantdrummer  inspelen voor de single Milk and Tranquillizers / I'm working my way back to you.  De werktitel van de single,  Samson Roamer, was bedacht door Hans van Eyck die het nummer ook had geschreven en het werd uitgebracht op Delta DS 1240. Het nummer is opgenomen in de bekende GTB studio in Den Haag.

Voor mijn inspeeldiensten ben ik destijds zoals gebruikelijk door Wim Bosman in overleg ruim afgekocht.

Ten slotte wil ik de roadmanagers van die tijd in het zonnetje zetten, die met verregaande precisie mijn drumstel voor een optimaal geluid op het podium opstelden. Die jongens waren altijd bereid om soms midden in de nacht een blokje om te rijden, omdat mijn drumstel de volgende dag weer met een andere band naar een volgend optreden moest worden meegesjouwd.”
 

De voornaamste leden van Sandy Coast waren:
Hans Vermeulen (1961-1974)
Onno Bevoort (1961-1974)
Jan Vermeulen (1964-1974)
Ron Westerbeek (1968-1974)
Jos de Jager (1964-1967)
Henk Smitskamp (1970-1971)
Hans Hollestelle
Hans Janssen
Ton op 't Hof